Ελλάδας και Ευρώπης γωνία

To 1997 o Σωτήρης Γκορίτσας γύρισε το «Βαλκανιζατέρ», μια έξυπνη κωμωδία-ταινία δρόμου που γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Στην ταινία δύο τριανταπεντάρηδες φίλοι με οικονομικά προβλήματα ξεκινούν από μία επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας με ένα παλιό αυτοκίνητο για να πραγματοποιήσουν ένα «μεγάλο κόλπο», που θα τους επέτρεπε να «πιάσουν την καλή». Το σχέδιο περιελάμβανε μετάβαση στη Βουλγαρία, όπου θα μετέτρεπαν ένα ποσό χρημάτων που είχαν συγκεντρώσει από δραχμές σε λέβα και ακολούθως στην Ελβετία, όπου θα μετατρέπονταν τα λέβα σε δολάρια και με κάποιο μαγικό και εν πολλοίς ακατανόητο τρόπο θα πολλαπλασίαζαν το αρχικό τους κεφάλαιο, ξεγελώντας ταυτόχρονα τους «καθυστερημένους βαλκάνιους» Βούλγαρους αλλά και τους «κουτόφραγκους» Ελβετούς τραπεζίτες. Όπως αντιλαμβάνεσθε, το σχέδιο της ελληνικής ατσιδοσύνης απέτυχε παταγωδώς, το ταξίδι όμως αυτό, ωφέλησε τους δύο φίλους ως σουρεαλιστική (είναι η αλήθεια) πορεία προς την αυτογνωσία αλλά και ως περαιτέρω σφυρηλάτηση της φιλίας τους. 

Adana Twins - Strange (Original Mix)

 

Τα όπλα εναντίον του καρκίνου είναι στο σώμα μας!

Ανατρεπτικές όσο ποτέ οι τελευταίες ανακαλύψεις.

Με ένα απλό αντίσωμα, από τα χιλιάδες που παράγει το ανθρώπινο σώμα κάθε στιγμή, οι επιστήμονες στο εργαστήριο κατάφεραν να εξοντώσουν, να συρρικνώσουν και όντως να εξαφανίσουν καρκινικούς όγκους επτά διαφορετικών τύπων καρκίνου. Της ουροδόχου κύστης, του εγκεφάλου, του μαστού, του ήπατος, των ωοθηκών και του προστάτη, αποδεικνύοντας για πρώτη φορά ότι τα αληθινά όπλα εξάλειψης της φοβερής ασθένειας βρίσκονται στον ίδιο τον ανθρώπινο οργανισμό.

Τα πειράματα της ερευνητικής ομάδας του πανεπιστημίου του Στάνφορντ, σε αυτήν την αρχική φάση πραγματοποιήθηκαν σε ποντίκια, πήραν όμως αμέσως πράσινο φως για τα επόμενα δύο χρόνια για να συνεχίσουν τις κλινικές μελέτες σε ασθενείς με την ελπίδα ο μηχανισμός του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος θα αξιοποιηθεί στο μάξιμουμ για να επιτίθεται και να εξοντώνει μόνος του τα καρκινικά κύτταρα.

Τα νεκρά σώματα της πολιτικής

Συνήθως, όταν μιλάμε για πολιτική, μιλάμε για τους πολιτικούς. Ειδικά αυτήν τη περίοδο που ο ρόλος της πολιτικής δεν επιβεβαιώνει τίποτε άλλο παρά την πανουργία του οικονομικού ολοκληρωτισμού και αυτοί, πιο φανερά αλλά και πιο αναγκαστικά από ποτέ, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να εκφράζουν επιχειρήματα και αντι-επιχειρήματα κατάφορτα από νευρωτική προσήλωση. Προς τις αγορές και τον αφιλόξενο βιότοπό τους.

Έχουν περάσει οι μέρες του αρχικού σοκ, βέβαια. Τώρα, έχοντας ρίξει κάθε πεποίθηση δικαιωμάτων στον Καιάδα, στο όνομα μιας οντολογικής εξυγίανσης, προσπαθούμε να μαζέψουμε όσα κομμάτια έχουν απομείνει, θυσιάζοντας ελπίδα, αισιοδοξία, προσμονή, για κάτι που θα μοιάζει ξανά με συνθήκη που μπορεί να δώσει νόημα.