Ο Έλλην ως βλάκας

Ο κύβος ερρίφθη. Όχι στο δημοψήφισμα, παραίτηση του πρωθυπουργού, ορκωμοσία της νέας μεταβατικής κυβέρνησης στην Αθήνα. Με αυτή την αφορμή μερικές σκέψεις.

Στην Ευρώπη δεν θεώρησαν όλοι την περασμένη εβδομάδα την ιδέα ενός δημοψηφίσματος στην Ελλάδα για τη δανειακή σύμβαση και το ευρώ απονενοημένο διάβημα. Ούτε όλοι θεώρησαν τον εμπνευστή της ιδέας επικίνδυνο τυχοδιώκτη.

Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι αυτό που ζει η Ευρώπη σήμερα δεν είναι ένα απλό επεισόδιο, αλλά ο αγώνας ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική για την εξουσία. Η πολιτική έχει χάσει ήδη πολύ έδαφος, πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς αν δει πως διασκορπίστηκαν στον άνεμο σαν στάχτες όλες οι πολιτικές έννοιες που είχαν συνδεθεί με την ενωμένη Ευρώπη. Και η διαδικασία αυτή επιταχύνεται. Η απόλυτη απουσία κατανόησης για την πρωτοβουλία Παπανδρέου είναι απουσία κατανόησης για το τι σημαίνει δημοκρατική κοινή γνώμη.


Ξαφνικά οι φωνές διαμαρτυρίας σταμάτησαν. Εκτός από τα αστεία στιχάκια σε facebook και λοιπά κοινωνικά δίκτυα, δεν βλέπεις κραυγές αγωνίας ή διαμαρτυρίας. Είναι σαν δια μαγείας, το κίνημα των αγανακτισμένων να μην υπήρχε ποτέ. Νομίζεις ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχαν απεργίες, επεισόδια, διαμαρτυρίες.

Έγινε ο διορισμός του τραπεζίτη ώστε να σώσει το τραπεζικό και οικονομικό σύστημα της χώρας. Παρακολουθώντας ειδήσεις θα νομίζεις ότι ήρθε σαν ήρωας, σαν από μηχανής Θεός. Τα ΜΜΕ και οι μεγαλόκαρχαρίες, οι μεγαλόφοροφυγάδες του Ελληνικού κράτους, πέτυχαν το στόχο τους. Και ο βλάκας ο Έλλην τους πίστεψε έτσι απλά. 

Κατά πως φαίνεται, σήμερα που έχουμε νέα Κυβέρνηση, μόνο το προφανές δεν έγινε αντιληπτό, ότι δηλαδή τώρα πραγματικά η Κυβέρνηση Παπανδρέου και ο ίδιος πραγματικά είχαν μόλις αρχίσει μια ουσιαστική προσπάθεια να χτυπηθούν συμφέροντα που κατ’ επάγγελμα έβγαζαν χρήματα στην Ελβετία και είχαν μεγάλες καταθέσεις και κατ’ εξακολούθηση έλεγχαν χρηματοτραπεζικές διαδικασίες. Τα συμφέροντα αυτά θα δέχονταν ισχυρά πλήγματα από την φορολόγηση των καταθέσεων στην Ελβετία, από το κούρεμα του χρέους και από την κρατικοποίηση των τραπεζών – παραμάγαζα που συντηρούσαν νοσηρές επιχειρήσεις των ΜΜΕ.

Σαφώς και η ανακοπή την προσπάθειας αυτής ανήχθη σε ύψιστο καθήκον διαφόρων πολιτικών που ανταποκρίνονται σε αυτά τα συμφέροντα με μια ενορχηστρωμένη διαδικασία διαρκούς φθοράς του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ με πρώτο βιολί τον Σαμαρά, αλλά και ΜΜΕ, οι οποίοι με συστηματική διαχείριση της κατάστασης προσπάθησαν να επιβάλουν στις διαπραγματεύσεις για νέα Κυβέρνηση, ένα μοντέλο Κυβέρνησης Σημίτη, κυρίως ως προς τα άτομα. 

«Ιδιότροπος», «αναξιόπιστος», «ιδεοληπτικός», αυτά ήταν μερικά από τα επίθετα που εκτοξεύτηκαν συχνότερα δια του τύπου κατά του Γιώργου Παπανδρέουκατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας της πρωθυπουργικής του θητείας. Πριν εκτιμήσουμε αντικειμενικά αυτές τις επικρίσεις, ας ρίξουμε μια ματιά στα κίνητρα των επικριτών του. Ενώ βρισκόταν αντιμέτωπος με πελώριες πολιτικές αντιπαραθέσεις στη χώρα του και στο εξωτερικό, προσπάθησε παράλληλα με διακριτικότητα να αντιμετωπίσει τα αόρατα αίτια της τραγωδίας της Ελλάδας: το έγκλημα και τη διαφθορά.

Καθώς η νέα ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να πείσει τους Ευρωπαίους για το πόσο είναι αποφασισμένη να περικόψει το διογκωμένο δημόσιο τομέα, καλείται επίσης να αποφασίσει αν θα τα βάλει με την πραγματικά σημαντικότερη εσωτερική απειλή για τη σταθερότητα της χώρας: το δίκτυο των οικογενειών της ολιγαρχίας που ελέγχει εν πολλοίς τους τομείς των ελληνικών επιχειρήσεων, των τραπεζών, των μίντια και της πολιτικής.

Από τη στιγμή που ανέλαβε πρωθυπουργός ο κ. Παπανδρέου, η κυβέρνησή του προσπάθησε να πατάξει την ενδημική φοροδιαφυγή. Την Παρασκευή (4/11), σε μια ομιλία του στο κοινοβούλιο, αποκάλυψε πόσο πολύ τον ανησυχούν οι ύποπτες δραστηριότητες μερικών από τις ελληνικές τράπεζες. Μόνη μας ελπίδα είναι πως η εξέτασή τους από την "μπλάκ ροκ", που διέταξε η τρόικα, θα είναι επαρκώς ενδελεχής ώστε να αποκαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Στην ίδια ομιλία του, ο κ. Παπανδρέου αποκάλυψε επίσης δραματικές λεπτομέρειες για το διαβαλκανικό δίκτυο λαθρεμπορίου, που εκτιμάται πως κοστίζει στην Ελλάδα 3 δις ετησίως. Αποκάλυψε λεπτομερώς πόσο επιζήμιες είναι αυτές οι δραστηριότητες, παραλείποντας μόνο να κατονομάσει τους βασικούς υπευθύνους του κυκλώματος.

Οι ολιγάρχες αντέδρασαν στις επιθέσεις αυτές με δύο τρόπους:

• Πρώτον, επιτάχυναν τη συνήθη πρακτική τους της εξαγωγής κεφαλαίων από τη χώρα. Τον τελευταίο χρόνο, η αγορά ακινήτων του Λονδίνου κατέγραψε μια σημαντική αύξηση ελληνικών κεφαλαίων. 
• Δεύτερον, επιστράτευσαν τα υστερικά μέσα ενημέρωσης που έχουν στην κατοχή τους για να καταγγείλουν και να υπονομεύουν σε κάθε ευκαιρία τον κ. Παπανδρέου, θεωρώντας τον ως τον λιγότερο υποχωρητικό παράγοντα της ελληνικής πολιτικής ελίτ. 

Αν οι κρίσεις της Ελλάδας και της Ιταλίας μας διδάσκουν οτιδήποτε, είναι πως η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέχτηκε την εκτεταμένη διαφθορά, την εγκληματικότητα και την επιβλαβή διακυβέρνηση όχι μόνο στα κράτη της ανατολικής Ευρώπης που ικέτευαν την ένταξή τους σε αυτήν, αλλά και σε μερικά από τα κράτη-μέλη του πυρήνα της. Την ίδια ώρα που εμείς οι Ευρωπαίοι παραδίδουμε μαθήματα περί της σημασίας των ευρωπαϊκών αξιών -της διαφάνειας, της χρηστής διακυβέρνησης και της υγιούς ανταγωνιστικότητας- συχνά κάνουμε τα «στραβά μάτια» στη μονοπώληση των τηλεοπτικών μίντια από τον κ. Μπερλουσκόνι (Berlusconi), την επιρροή της "καμόρα" στην πολιτική ζωή της Καμπανίας και την ενδημική παρεοκρατία που λυμαίνεται την ελληνική οικονομία (για την οποία η βρετανική και η γερμανική κυβέρνηση, για να κατονομάσω μόνον αυτές, είναι πλήρως ενημερωμένες).

Αν μπορεί να υπάρξει κάποιο θετικό αποτέλεσμα από την καταστροφική κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, αυτό είναι να σπάσουν οι δομές που διαιωνίζουν αυτήν τη διαφθορά. Διαφορετικά, ούτε η Ελλάδα, ούτε η Ιταλία θα απελευθερωθούν από τη θεσμική τους διαστροφή που εξασφαλίζει την ευδοκίμηση των παράνομων πρακτικών. Πριν αρχίσουμε να καμαρώνουμε για τις βορειοευρωπαϊκές απαντήσεις σε αυτό το πρόβλημα, ας θυμηθούμε τα δισεκατομμύρια δολάρια που δαπάνησαν γερμανικές επιχειρήσεις σαν τη "ζίμενς" ή τη"φεροστάαλ" προκειμένου να δωροδοκήσουν τους Έλληνες συνομιλητές τους. Με τον τρόπο αυτό εξασφάλιζαν παχυλά και υπερτιμημένα συμβόλαια, που επιβάρυναν τους συνεπείς Έλληνες πολίτες που αν και κερδίζουν σχετικά λίγα, πληρώνουν τους φόρους τους, σε αντίθεση με τους υπερπλούσιους συμπατριώτες τους.

Το μεγάλο ερώτημα για την Ελλάδα είναι αν, μετά τον Παπανδρέου, θα κατορθώσει να επιδείξει το απαιτούμενο πολιτικό ταλέντο και το όραμα για να επιβάλει ριζικές και εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις που θα ανανεώσουν τους διαβρωμένους κρατικούς θεσμούς και θα βάλουν ένα τέλος στη λεηλασία της ελληνικής οικονομίας από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους πολίτες της. Οι διεθνείς δανειστές της χώρας θα πρέπει να θέλουν να συμβάλουν σε μια τέτοια εξέλιξη.

Η πρόβλεψή μου είναι πως αυτό κατά πάσα πιθανότητα δε θα συμβεί και οι προσπάθειες του Παπανδρέου θα καταγραφούν ως η τελευταία προσπάθεια να διασωθεί η χώρα.

Το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές δεν το γνωρίζω. Ο Σαμαράς και η ΝΔ είναι χαμένοι από χέρι, μετά τα πρόσφατα "κόλπα" του Αντώνη. Αυτό που πιστεύω, όμως, είναι ότι θα υπάρχει ένα νέο κόμμα, μία νέα παράταξη υπό την αρχηγία του Λουκά Παπαδήμου, με την στήριξη των ΜΜΕ και όλων των μεγάλων λαμόγιων του κράτους, όπου θα στελεχωθεί από βουλευτές και πολιτευτές πολιτικά προσκείμενους στο ΠΑΣΟΚ, την ΝΔ, το ΛΑΟΣ και στην Ντόρα. Παράταξη η οποία, όπως όλα δείχνουν, θα είναι η νικήτρια στις ερχόμενες εκλογές. Αφού κλασσικά όλοι οι Έλληνες που διαμαρτύρονται θα βρεθούν στις κάλπες και θα ψηφίσουν τον Λουκά, που θα έχουν πλασάρει τα ΜΜΕ ότι κάνει έργο και όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο.

Τελικά, αναρωτιέμαι το τελευταίο διάστημα. Έλληνα είσαι απλά βλάκας ή πολύ βλάκας?